Meer meren en gletsjer

Vanuit Pucon zijn we weer de grens overgestoken naar Argentinië. Wie dacht dat dit deze keer beter zou gaan is eraan voor de moeite. We hadden een hele dag om 400km te doen, maar door de slechte staat van de weg, een 2 tal uurtjes wachten aan de grens en net geen aansluiting meer, halverwege gestrand in het dorpje San Andres de los Andes. De laatste slaapplaatsen van dit dorp ingenomen (wegens zomervakantie komt half Buenos Aires en omstreken naar dit gebied om verkoeling te zoeken) in een dorm. Een pizza, wijntje en volk uit Bs.As. die nog in België hebben gestudeerd en we zijn weer vertrokken… De volgende dag dan dus wel naar Bariloche, de grootste stad hier in een gebied van "Los 7 Lagos" of "De 7 Meren". Om daar te geraken een barrake weg genomen, in alle boekskes geprezen owv de pitoreske uitzichten. Wel jammer dat we in een bus zaten en dit gebied niet op ons gemak konden doen. Na 5 uur bus (over 200km) aangekomen.



Onderweg naar Argentinië

Bariloche:

Bariloche heeft iets van een Duitse stadje met dito houten huizen, Sint Bernards honden met "reddingsvaatjes", veel chocolat en een geweldig meer. Hop, een mountainbike gehuurd en een "cirquito chico" gedaan. Veel "chico" was er niet aan want om de vele baaien en stranden te bereiken passeer je een paar stevige kuitenbijters die menig tourtocht-MTBker zoet zal houden. Maar de uitzichten en verdiende pauzes aan de strandjes werden dan ook meer naar waarde geschat. De volgende dag zijn we nog met de bus teruggegaan, nu met zwembroek en veel zonnecreme (ozonlaag is hier naar het schijnt dunner als in het noorden). Nog een Zwitsterse kolonie gepasseerd en terug naar het hostel. Kamer binnen, klaar voor een welverdiende siesta …. maar al onze spullen zijn verdwenen. Darenboven is onze kamer nu door 4 Israeliërs ingepalmd! Wij in furie naar de receptie (de gebeurtenissen van Buenos Aires nog vers in ons geheugen) en bleek dat ze "dachten" dat we hadden uitgechecked en hadden er dan ook niet beter op gevonden dan al onze spullen naar een bergruimte te verplaatsten. Enfin alles was er nog, hebben een nieuwe kamer gekregen voor de resterende dagen en 1000 keer "lo siento chico´s". Vergeten en vergeven ... vooral na een nachtje stappen en weer een intensieve curcus salsa in de lokale infrastructuren.

Met de fiets "el cirquito chico"

mmm...wat ga ik eten vandaag? Uitzicht op het gebied van de 7 meren

Op naar Calafate ... een 1000 km van Bariloche: In de ene hand heb een lange busrit van 2 vollede dagen over de legendarische routa 40, een onverharde grindweg waar ieder zelfverklarende avonturier, nostalgische verhalen over het grote niets van Pategonië zou kunnen over vertellen. Wij hoorden echter vooral geruchten over pijnlijke ruggen en andere achterwerken, dodelijke verveling en stoflongen tot in Tokyo en hadden in de andere hand een vlucht van 1.5 uur voor maar 50 euro meer (omdat we met Airolineas Argentinas vanuit Europa zijn gevlogen krijgen we 50% korting). Een no-brainer dus en hop dat vliegtuig op. Onderweg krijg je een goed beeld van de inmense bergketens van de Andes en de grote leegte van Pategonië.

België?

El Calafate:

Verplichte stop voor iedere tourist die Argentinië in 5 dagen wil zien. Alles draait hier in dit dorpje rond de gletsjer "el Perito Moreno", die in tegenstelling tot het gros van zijn collegas wel ieder jaar een beetje groeit. De dag voor ons bezoek de beste (goedkoopste) tour gezocht die ons naar daar (80km verder) kon brengen en een overheerlijke spaghetti carbonada klaargemaakt in het hostel - en welgekome afwisseling van al die biefstukken (daily lomo) die we tot nu toe hebben gegeten.

Vroeg vertrokken naar de gletsjer met enkele stops om fotos te trekken maar gelukkig werden we in het park gerust gelaten. Het grootste gedeelte van de dag hebben we gewoon naar de inmense ijsmassa gekeken, wachtend met andere touristen tot stukken ijs in het water donderen. Hoe groter het stuk ijs, hoe luider het applaus... De grootste brok die wij hebben zien vallen was ongeveer 20 op 60m, met een heuse mini-tsounami tot gevolg¨. Helaas geen foto hiervan. Nog een boottour tot op 30 meter van de gletsjer en de uitstap was compleet.

Met de bus naar de ingang van het park Luis en el Perito Moreno

El Perito Moreno

Op de boot, tussen de ijsbrokken

Voor de volgende dag hadden we een bus geboekt naar Puerto Natales (terug Chile), ons vertrekpunt voor een trektocht door Torres del Paine. Of zo dachten we toch. We komen daar aan en blíjkt dat we gereserveerd hebben voor de volgende dag. Leven zonder horloge en kalender heeft soms ook nadelen blijkbaar ... . We zijn echter niet voor niets om 7uur opgestaan´en hebben een alternatieve manier gezocht. Eerst een bus naar Esperanza. Na 3 uurtjes gereden te hebben en niets, maar dan ook niets te zijn tegengekomen dropt de bus ons bij een kruisingen van 2 wegen waar welgetelt 1 tankstation en 1 restaurant is neergepoot. Bienvenidos en Esperanza. Van hieruit kwam 2u later een bus richting Rio Turbio een dorp aan de grens met Chile. Dan uiteindelijk toch nog een bus tot in Puerto Natales kunnen regelen en voor de eerste keer relatief vlot de grens overgestoken. We zijn nu juist terug van 5 daagjes wandelen in het nationale park Torres del Paine. Verhalen over wandelen met een pillamp, condors, creatief met sausies, een opkomende zon, brufffen600 en snurkende Colombianen volgen, maar hier al een foto:

Torres del Paine .. om 6uur `s morgens