Mendoza, aan de voet van de Andes

Vanuit San Agustin de Villa Fertil hebben we om 3u smorgens de nachtbus terug naar San Juan genomen. Ondertussen is onze aanhang ("la familia") groter geworden want zowel 3 Argentijnse schonen (Agos, Marian y Julietta) als een Franseman (Valentin) hebben hun reisplannen naar het Noorden even uitgesteld om mee naar Mendoza te gaan en even een verdiende break te nemen in het drukke en vermoeiende bestaan van een reisiger. Van San Juan naar Mendoza was nog 2 uurkes bus, met als reisgids de oorverdovende Margot van het vorige hostel die toevallig ook naar Mendoza moest.

Diezelfde dag nog een wijntour gedaan (gingen we niet uitrusten??) naar de industriele Lopez (met labo .. mmm misschien iets voor onze voedings-goeroes), de meer artesenale bodega Don Artura en als afsluiter nog een olijfolie fabriek ... decanteren die handel.

Wat doe je als je doodmoe aan het zwembad zit uit te rusten met artesenaal wijntje en plotsklaps komen salsa, mirengue en cumbia klanken uit de tuin van de buren?? Je blijft rustig zitten, je hebt ten slotte een vermoeiende reis en dag achter de rug?? Niet als je met 3 Argentijnse chicas op stap bent. Geen houden aan. Bij aankomst net niet in zwembad van de buren gesleurd door 2 doorweekte boracheras (zatte vrouwen). Ik hou me op het droge en feest mee op exotische
toonaarde en danspassen.
De volgende 2 dagen doen we het echt rustig aan. Gelukkig heeft ons hostel een zwembad om de 30gr aangenamer te maken. Een tourke door de stad met zijn 5 centrale parken, een uitstap naar het hoogtse punt van Mendoza, nog maar es een BBQ (Luis maakt de boxen van de muziek installatie en sluit zijn I-pod aan... het begin van weer een geslaagde avond), en een karaoke als toetje. Die karaokes hier zijn trouwens meer een entertainment-show dan iets anders (Palmas, palmas, palmas .. oftewel klappen klappen klappen). De schoonste fotos heeft Luis al laten zien .. maar hier zijn er toch nog een paar:

Afscheid genomen van "la familia" gaan deze 2 op zoek naar het grovere werk. De Andes. Met een busje naar Uspallata, het laatste dorp op de weg naar de grens met Chili. Dorp is eigenlijk veel gezegd, het zijn meer 2 straten die bij elkaar komen en waarrond in een straal van 200m huizen zijn gezet. Ons hostelleke was echt een verademing. Koud en warm water, schone lakens, en es geen slaapzaal maar rustig een prive kamer. En dat in een vallei omringd door bergen van meer dan 4000m. Van hieruit zijn we de grensstreek met Chile gaan verkennen. Een oude natuurlijke brug die langzaam door zwavel-erosie afbrokkelt (Puente del Inca), de oude grensovergang Chile-Argentinie, en natuurlijk de het dak van Amerika: de Aconcagua met zijn 6962m hoogte. Zelf zijn we maar tot op 4200m hoogte geraakt maar tis toch wel indrukwekkend al die reuzen. Je kan hier natuurlijk ook geweldige wandelingen maken, maar uiteindelijk toch besloten om door te steken naar Chile en de grote wandelingen voor Pategonië te laten. Nog wat rondgehangen in het dorpje met een paar Hollanders en een Oostenrijkse die nog minder georganiseerd zijn als ons en dan vroeg gaan slapen. Op die hoogte is echt wel alles vermoeiend.

Op weg naar Chile 3 a 4 uur moeten wachten aan de grens. Ja watte, heel de bus overhoop gehaald. De valiezen eruit en door ene scanner. De drugshond naast ons, maar omdat alcohol geen officiele drug is, kwispelde deze rustig verder.

Ondertussen zijn we al meer als 7 dagen in Chile, en hebben Santiago in de rapte bezocht, het huis van Pablo Neruda gezien, een heuse bloemen horloge gespot in een Benidorm-achtig stadje en een vulkaan beklomen. Genoeg stof dus voor volgende keer.