Verrassend Bolivie

Laten we maar meten met de deur in huis vallen ... Bolivië is geweldig!!! Of althans dat stuk dat wij gezien hebben. Over rellen in Sucre en een cholera epedemie door aanhoudende regens in lager gelegen gebieden zullen we het hier dus niet hebben maar is wel degelijk een realiteit dat je best niet uit het oog verliest als je hier rondtrekt.

We zijn uit San Pedro de Atacama vertrokken voor een 3 daagse trip over de Altiplano van Bolivië. Aan de grens - deze keer een formaliteit van 5min - werd onze groep van 11 verdeelt over twee 4*4. Luis, ik, 2 kerels van Argentinië (die we in de bus naar Atacama zijn tegengekomen) en een meiske van Wales kruipen in de Toyota van Ruben, onze gids/chauffeur/DJ. De I-pod van Luis aangesloten aan de radio en op de tonen van Manu Chao full speed vertrokken langs gekleurde meren, landschappen die verdacht veel op tekening van S. Daly lijken, geisers op 5000m hoogte en wat flamenco´s die voorbij vliegen.

De grenspost tussen Chile en Bolivië..................Lago azul

Effe uitrusten in een thermisch bad..................De altiplano van Bolivië

Bijtanken...........................................Geisers op rust


De wereld door de ogen van een Argentijn

Voor een ieder van onze vragen had Ruben een gepaste uitleg klaar ... Hoe komt het dat dit meer zo rood/blauw/groen is? ... Wat leeft er zoal in die zoutvlakte?? ... Waarm zijn die bergen zo hoog? .. Waarom stinkt het hier zo? ...

Ruben: "MICRO-ORGANISMOS, AMIGO!!"

De eerste nacht slapen we in een heel eenvoudige kampplaats en zien we de rest van de groep. Eten wordt voor ons gemaakt dus kunnen we rustig een wandeling maken rond het rode meer. De witte kalkrotsen lijken wel grote ijsbrokken. ´s Avonds is er een volledige maansverduistering, wat gepaard gaat met een heleboel aahhhs en oohhs, vooral door de mooie sterrenhemel. Ondertussen krijgt Gwueno (onze chica van Wales) een meer gepaste, en minder verwarende, naam "Lupe". Ze is hier heel blij mee...

Rood meer aan de eerste slaapplaats...................Luis y Federico

Lama´s ..................................................................Llama Llamot

Flamenco´s............................................................Volg de witte pijltjes

Maansverduistering

De volgende dag meer van dat moois ... Ruben helemaal dolgedraaid van onze muziek en niet aflatende "Ruben...vamos ....mas rapido". In de overige groep waren ondertussen een Frans koppel uitgevallen wegens hoogteziekte. Daarenboven besloot hun chaufeur bij het middageten zo´n 2 liter bier te drinken met als toetje een heerlijk bosje cocablaren tussen de tanden. Hun laatste stukje weg met kruisende vrachtwagens was een onvergetelijke rit. Heelhuids komen ook wij aan in onze 2de stopplaats en besluiten een partijtje voetbal te spelen. De Busters in gedachte en met goede moed begonnen, toch moeten erkenen dat een sprintje trekken op 3800m hoogte niet aan mijn laaglandse hartje is besteed.

Arbol de piedro (boom van steen)......................Gezichtsbedrog?

Luis aan een meer................................................Luis, Lupe, el gordo, Ruben, Johnny y Dries

De weg over de Altiplano.................Voetballen op 3800m hoogte (links de zatte chauffeur)

De laatste etappe gaat naar de grootste zoutvlakte van de wereld, El Salar de Uyuni. Helaas is het regenseizoen (niet echt iets van gemerkt tot nu) en zijn de lager gelegen gebieden met de bekende Isla de Pagaros niet bereikbaar. Niet getreurd...we cruzen op het dak van de 4*4 door deze enorme spiegel van zout en water. Een unieke plaats en we laten onze verbeelding lustig werken voor enkele groepsfotos. Op de weg terug zien we enkele mannen, bedekt van kop tot teen, het zout in grote hopen scheppen en van hier in vrachtwagens. Wat een genot voor het oog is voor een onnozele toerist, is een dagelijkse realiteit voor deze hardwerkende Bolivianen.

De vrouwen van Bolivië

Cruzen over de zoutvlakte..................................Geen idee waar de lucht begint

Luis op het dak van de 4*4.................Kijk vooral niet in de camera

Ideale plaats voor groepsfotos.............................

Meer zout!!

Hardwerkende Bolivianen....................................

We nemen afscheid van Ruben en trekken met zijn 5'en ´s nachts door naar La Paz , met wat op het eerste gezicht een luxe busrit zou zijn. De enorme slechte staat van de weg schudde onze nachtrust echter helemaal dooreen - we zijn ondertussen begonnen met de 2de druk van de T-shits "We survived the Uyuni - LaPaz trail- .

Een lokale bus

La Paz in de mist links laten liggen en dadelijk doorgereden naar Coroico, een toeristisch dorpje meer in het platteland. Om hier te geraken nemen we de "meest gevaarlijke weg ter wereld". Niet met de fiets zoals de meeste backpackers, maar om wille van de regen met een mini-busje. En die mini mag je best letterlijk nemen. Geen plaats voor externe ledenmaten maar zo houden we de stemming er wel in. In Coroico een net hosteleke gevonden voor 1.5 euro per nacht. Lang leve de lage prijzen hier. Het 3 gange menu voor minder dan 1 euro in de "comedor municipal" was echter een minder goed idee voor de 2 Federicos die daarna beurteling naar het wc spurtte. In Coroico zelf was er een 2-daagse folklore festival bezig... iets wat we altijd wel weten te smaken. Voor de rest hebben we wat uitgerust en naar lokale watervallen bezocht. ´s Avonds dan maar de opininie van de loneley planet gevolgd en iets gaan eten in een Frans restaurantje aan de rand van Coroico. Fede vraagt een portie rijst wat op een furieuze repliek kan rekenen: --Sterk Frans accent -- "Estas en el mejor restaurante del Bolivia y pides un plato de arroz ..." (je bent hier in het beste restaurant van Bolivië en je vraagd een bord rijst?!)... allez twas toch lekker.

Mini bus in La Paz .................................................Watervallen in Coroico

Folklore in Coroico

Terug naar La Paz met hetzelfde verschrikkelijke mini-busje. En eerlijk is eerlijk .. deze hoofdstad van Bolivie heeft me wel wat verrast. De wolken van onze eerste korte bezoek zijn ondertussen opgetrokken en het zonnetje laat schoon de vele bebouwde heuvels van La Paz zien. We hebben nog net tijd voor een mini tour in het centrum maar dan wacht onze rit naar Copacabana voor een bezoek aan Isla del Sol. Onze buschauffeur zijn rijbewijs blijkt niet geldig (ook hier waakt de politie) maar dit accefietje wordt met de nodige Bolivianas verholpen zodat we rustig verder kunnen rijden.

Plaza de armas in La Paz ..................Luis in La Paz

Coroico, gelegen aan het Titicacameer, is onze laatste stopplaats in Bolivië en de poort naar Isla del Sol. We nemen een trage speedboat naar dit eiland, waar naar Inca-legende de eerste Inca zou geboren zijn. Hedendaags wonen hier zo´n 800 families die voornamelijk van toerisme en landbouw leven. We zoeken een hostel maar niet voordat we volledig gepakt de steile heuvel naar het eerste dorpje zijn opgeklommen. Prachtige uitzichten over het Titicacameer zijn onze beloning. In ruil voor WC-papier, zeep en vochtinbrengende cremes dragen we ook nog Lupe haar tas naar boven. De zon is nog niet onder en hebben nog de tijd voor een partijtje voetbal, nu op 4000m hoogte. Onze tegenstanders zijn gemiddeld 10 jaar oud, hadden het dubbel aantal spelers maar konden hun thuisvoordeel niet benutten tegen een sterk en goed georganiseerd 4-tal als ons. 2-6 is het geworden, met slechts één rode kaart (wegens al jakend weggelopen na een own-goal)

Het Titicacameer ..................................................

Isla del Sol..............................................................Riete bootjes op het Titicacameer

De volgende dag hadden we gehoopt de noordkant van dit eiland te bezoeken, maar door de aanhoudende regen zagen we een 6 uur durende wandeling niet zitten. Dan maar terug naar Copacabana en op naar Peru voor meer avonturen. Ondertussen is Federico (el Gordo) op zijn terugweg naar Argentinie en zijn we nog met 4.